فریاد رس

دود غم در چشمم

مي تراود اشكم

مي كند خيس گونهء سردم را

كورسوئي از عقل

همچون شمع سحر در سراشيب افول ، در سر دارم

و فانوس خيال در دستم

مي روم با پاي پياده طرف جاييكه نمي دانم چيست

يا كجاست ، يا چه نامي دارد

فارغ از هر تصميم

فارغ از خوف و رجاء

و به دور از يقين و ترديد

مي روم در راهي كه پراز پيچ و خم است

نه دليل راهي است

و نه كس چشم به راهم مانده

در شبي سرد ، نه از سرما

بلكه از نامردي

همهء جان و تنم مي لرزد

و در اين پائيزان كه پر از زردي نفرت گشته

مي روم سوي بهار

من دگر از باد خزان ، اين همه ويرانگر

اين همه قاتل سبزي اين همه بي ثمري

خسته و دل تنگم

هرچه مي بينم در خود و بيرون از خود

بانگ برمي دارند كه برو

و دراين راه پر از شيب و فراز

لحظه اي از رفتن خود پاي مكش

كه تو پا داري و پاست براي رفتن

تا كي از اين شب پر حيله و نيرنگ دل نكنم

تا كي تسليم سكوت لب بر لب بنهم

تا كي در حسرت عشقي پاك

چشم بر جادوگر شهوت كه طلسمش عالم گيرست

دوزم و حسرت بخورم

به خدا كار بشر اين همه نيرنگ نبود

به خدا برترين لذت او شهوت صرف نبود

به خدا شعر من و ما غمنامهء تزوير نبود

به خدا فاصله ها كمتر بود

به خدا قسمت ما از دنيا اين همه اشك نبود

غصه نبود ، گريه نبود ، آه نبود

فصل ما زرد نبود

چه نمودست بشر با دل خود ، با فطرت خود

واي از اين بي ثمري

داد و بيداد از اين بي خبري

چاره اش چيست ، نمي دانم هيچ

همهء همت من رفتن و رفتن گشته

رفتن از شهوت رفتن تا عشق

رفتن از كشور فكر تا به اقليم شهود

رفتن از اين پايان تا سرآغاز ظهور

تا به سرچشمهء حكمت تا نور و سرور

اين زمان بايد رفت

رفت و هيچ نپرسيد و نگفت :

تا كجا ، تا كي و مقصد چيست؟

اين زمان بايد رفت

بايد رفت

پنجشنبه 5 بهمن 85

1.45 نيمه شب