فریاد رس

ببار اي ابر

كه گرد خستگي هايم بشويي

غبار غم ز قلب من بروبي

ببار اي ابر

تا سياهي از شب من پاك گردد

غل و زنجير دلبستگي از وجودم چاك گردد

چه شبهايي كه با دردي نهاني تا سحرگه ناله كردم

چه روزاني كه با بغض نهفته در گلو ، عاشقانه گريه كردم

ببار اي ابر

تا عشقم بداند كه عشقم همچو باران پاك پاك است

چو كوچك قطره اي محتاج درياست

چو مجنون است چو فرهادست ، چه شيداست

ببار اي ابر

تا عشقم بداند كه من با ياد او هر شب نشستم

به يادش با كسي عهدي نبستم

ببار اي ابر

تا عشقم بداند كه اورا با حقيقت دوست دارم

نفسها را در نبودش مي شمارم

ببار اي ابر

تا من هم بدانم كه او هرگز با صراحت دوستت دارم نگفته

و يا دستي از روي محبت بر سرم هرگز نبرده

ببار اي ابر...ببار اي ابر..........

مرداد 83